ΤΕΥΧΟΣ 67

Ιανουάριος 2009

ΘΕΜΑΤΑ

  • Αγναντεύοντας τα Βαρδούσια
  • Τσαγκαράδα
  • Τζουμέρκα: Δασικό Χωριό και Καταρράκτης
  • Έδεσσα
  • Ταΰγετος: Δάσος Βασιλικής

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΤΗ

ΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
 
Αγαπητοί μου φίλοι,
 
Σ’ αυτό το τελευταίο σημείωμα του 2008 – και εν όψει μάλιστα των άγιων ημερών των Χριστουγέννων – είχα αποφασίσει να είμαι αισιόδοξος και ευχάριστος. Να παραβλέψω για λίγο τα παρόντα και αναμενόμενα δεινά από την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, ντόπια και διεθνή. Να κατευνάσω την αποστροφή μου από την δυσωδία που αποπνέει τόσον καιρό ένας τόπος, «άγιος» - θεωρητικά – και «μυροβόλος», όπως το Βατοπέδι. Να αντιπαρέλθω, τέλος, την καθημερινή αγανάκτησή μου από τις ανοησίες των πολιτικών, τις υποκρισίες της πολιτικής, την μακαριότητα, εφησυχασμό και ατολμία της πολιτείας απέναντι στα συνεχώς διογκούμενα προβλήματα.
Ρομαντικά και αφελέστατα, λοιπόν, προσπαθούσα να αντλήσω ελπίδες και αισιοδοξία από διάφορους εξωγενείς παράγοντες, όπως για παράδειγμα από την συμπαθή και πολλά υποσχόμενη προσωπικότητα του νέου Προέδρου των Η.Π.Α. ή από το γενικότερο εορταστικό κλίμα που επικρατεί την περίοδο πριν και κατά τη διάρκεια των εορτών. Σημαντικότατο ρόλο στην διαμόρφωση της ευχάριστης διάθεσής μου είχαν παίξει και οι πρόσφατες εξορμήσεις και εμπειρίες μου σε τρεις – ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους – ορεινούς προορισμούς, που παρουσιάζονται μέσα από τις σελίδες αυτού του τεύχους. Είναι η ονειρεμένη Τσαγκαράδα, τα αγέρωχα Τζουμέρκα, τα μεγαλόπρεπα Βαρδούσια, αληθινά ησυχαστήρια πνεύματος και ψυχής.
Και ξαφνικά κατέρρευσαν γύρω μας τα πάντα. Η χώρα ολόκληρη, ο καθένας μας ατομικά, ένοιωσε να ζει σε κάποιαν άλλη, τριτοκοσμική και υποβαθμισμένη περιοχή του πλανήτη, σε κάποια άλλη εποχή. Δεν απαιτήθηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα αφροσύνης και εγκληματικής συμπεριφοράς. Από έναν ένστολο άνθρωπο, που αφαίρεσε το ύψιστο αγαθό, που του είχε εμπιστευθεί και του είχε αναθέσει η πολιτεία να προστατεύει. Τη ΖΩΗ!. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την βραχύβια ύπαρξη ενός 15χρονου παιδιού!
Τα όσα θλιβερά επακολούθησαν – και ποιος ξέρει πότε θα σταματήσουν – είναι σ’ όλους μας γνωστά. Μια πρωτόγνωρη, μια απρόσμενη, μια τεράστια καταστροφή, όχι μόνον ατομικών περιουσιών και επαγγελματικών εστιών αλλά κυρίως του αισθήματος ασφάλειας, του αισθήματος εμπιστοσύνης προς την πολιτεία και τον συνάνθρωπο. Παρακολουθούσαμε για ώρες ατελείωτες στην οθόνη της τηλεόρασης αυτές τις εικόνες του πρωτοφανούς αμοραλισμού και της αγριότητας και αναρωτιόμασταν: Μα, είναι δυνατόν, να συμβαίνουν όλα τούτα στην Ελλάδα;
Πού βρισκόταν κρυμμένη τόση εκρηκτική ενέργεια, ισοδύναμη ενός πελώριου ηφαιστείου; Και η Πολιτεία; Οι Δυνάμεις πρόληψης, κατευνασμού και καταστολής; Οι Ηγεσίες των κομμάτων; Πού βρίσκονταν όλα τούτα τα θεσμικά όργανα, που οφείλουν να ενεργοποιούνται με αστραπιαία αντανακλαστικά και ν’ αντιμετωπίζουν με συλλογική υπευθυνότητα κάθε μεγάλη κρίση, κάθε μεγάλο κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο τόπος;
Αγαπητοί μου φίλοι,
 
Δεν θ’ ασχοληθώ με τα αίτια της αχαρακτήριστης συμπεριφοράς του αστυνομικού. Ούτε με τα αίτια που ώθησαν τους νεολαίους και τόσους άλλους σ΄ αυτές τις ακραίες αντιδράσεις. Θα προσπαθήσουν για πολύ καιρό, με άρθρα και συζητήσεις, να τα αναλύσουν ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, ειδήμονες και μη. Θα ευχηθώ μόνον να μην έχει συνέχεια αυτή η παράνοια. Γιατί τότε κινδυνεύει να μην δει άσπρη μέρα αυτός ο τόπος.
 
Οι συνεργάτες μου κι εγώ σας ευχόμαστε μια Καλύτερη Νέα Χρονιά.

Θεόφιλος Μπασγιουράκης

ΕΠΙΣΗΜΑ ΜΕΛΗ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΔΕΙΑΣ Ε.Ο.Τ. (ΜΗ.Τ.Ε.): 0933Ε60000205901