ΤΕΥΧΟΣ 53

Σεπτέμβριος 2006

ΘΕΜΑΤΑ

  • Πυθαγόρειο Σάμου
  • Σαμιοπούλα
  • Βένετο & Μονή Φλαμουρίου
  • Το σπήλαιο των Λιμνών
  • Σύβοτα & Πέρδικα
  • Βελβεντό Κοζάνης

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΤΗ

Πρωινή ώρα καλοκαιριού σε μια παραλία της Ελλάδας, από τις γραφικές και όμορφες. (Δεν θα κατονομάσω ποια αφού, σ΄ αυτή την ανώνυμη παραλία, όλοι οι παράκτιοι Έλληνες – περισσότερο ή λιγότερο – μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν και τη δική τους ). Ένα ζευγάρι μεσόκοπων αλλοδαπών, κρατώντας μερικές άδειες σακούλες στα χέρια εξαφανίζεται πίσω από ένα αθέατο κολπίσκο, από τους πιο γοητευτικούς της περιοχής. Μισή ώρα αργότερα εμφανίζονται και πάλι. Δεν βαδίζουν με την ίδια ευκολία. Στα χέρια τους κρατούν και πάλι της σακούλες αλλά γεμάτες με τα σκουπίδια που μάζεψαν από την ωραία ακτή, που είχε την – πρόσκαιρη -  τύχη να ξαναγίνει ελκυστική, όχι από την εύνοια της φύσης αλλά από την ευαισθησία κάποιων ανθρώπων. Δυστυχώς όχι ντόπιων ή – έστω – Ελλήνων επισκεπτών της περιοχής αλλά αλλοδαπών.
Το ζευγάρι περνάει βαρυφορτωμένο από δίπλα μου. Τους χαιρετώ  και μου ανταποδίδουν το χαιρετισμό, δίχως λέξη, με μια απλή κίνηση του κεφαλιού, που μπορεί να σήμαινε πολλά. Τη στιγμή εκείνη θα προτιμούσα να ήμουν θαμμένος στην άμμο. Να μην τους έβλεπα και – κυρίως – να μην με έβλεπαν. Γιατί ένιωσα ξαφνικά πάνω μου το βάρος της ντροπής και της ευθύνης μιας χώρας ολάκαιρης, του συνόλου των συμπατριωτών μου.
Καλοκαίρι και πάλι. Ώρα μεσημεριού σε μια μικρή πόλη της ενδοχώρας. Αυτή τη φορά είμαι υποχρεωμένος να την κατονομάσω. Όχι μόνον για να την αποδώσω τα εύσημα, αλλά και για να γίνει παράδειγμα μίμησης και μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Είναι το Βελβεντό Κοζάνης.
Η στιγμή με βρίσκει μ΄ ένα τσιγάρο στο χέρι σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Το τσιγάρο τελειώνει και – τι το ποιο φυσικό στην Ελλάδα ; - το πετάω στον δρόμο. Συνειδητοποιώ ξαφνικά ,ότι αυτό το αποτσίγαρο είναι το μοναδικό αντικείμενο που ρυπαίνει τον δρόμο, σε όση ακτίνα καλύπτει η εμβέλεια των ματιών μου. Δεν βλέπω γύρω μου καμιά από τις κλασσικές προτρεπτικές πινακίδες του παρελθόντος, όπως «ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ» ή « Η ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΗ ΑΡΧΟΝΤΙΑ». Το πεντακάθαρο όμως οδόστρωμα είναι πιο εύγλωττο. Μου στέλνει μήνυμα σαφέστατο, ότι η συμπεριφορά μου δεν είναι συμβατή με τον τρόπο ζωής και το επίπεδο καθαριότητας του τόπου.
Κοιτάζω κλεφτά γύρω μου, μαζεύω το αποτσίγαρο, βαδίζω 50 περίπου μέτρα και το σβήνω στην σταχτοθήκη του Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών Βελβεντού.
Το ηθικό δίδαγμα, αγαπητοί μου φίλοι, είναι προφανές. Δύο εικόνες αντιφατικές, διαμετρικά αντίθετες στην ίδια χώρα, που κατοικείται από τους ίδιους ανθρώπους, με κοινή γλώσσα, κοινή καταγωγή και το κυριότερο, κοινό πολιτισμό. Το πολιτισμό των προγόνων τους. Κάποιοι – πολύ λίγοι δυστυχώς – τον θυμούνται και τον τιμούν. Οι περισσότεροι τον ξέχασαν.
Εύχομαι σε όλους μας να θυμόμαστε όλο και πιο συχνά τις ευγενείς μας καταβολές. Για την διαφύλαξη της υστεροφημίας μας και της – τόσο απαραίτητης για το τουριστικό μας προφίλ – έξωθεν καλής μαρτυρίας.

Θεόφιλος Μπασγιουράκης

ΕΠΙΣΗΜΑ ΜΕΛΗ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΔΕΙΑΣ Ε.Ο.Τ. (ΜΗ.Τ.Ε.): 0933Ε60000205901