50
Μάρτιος 2006
σελ.106-143
Οροπέδιο Λασιθίου
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Δεν προσδοκούσα βέβαια ν’ αντικρίσω απέναντί μου τον «Χορό των Ανεμόμυλων». Για δυο λόγους: πρώτα γιατί ήταν χειμώνας και μια τέτοια εποχή οι «χορευτές του ανέμου» μαζεύουν τα φτερά τους. Κι ύστερα, γιατί το 2006 ελάχιστοι πια έχουν απομείνει στο οροπέδιο. Ακόμα και μια 20ετία πριν, που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει οι ανεμόμυλοι του Λασιθιού με τον αριθμό τους, πάλι λίγοι ήταν. Είχαν περάσει οριστικά τα χρόνια, που χιλιάδες, αμέτρητα λευκά φτερά γοργοστρέφονταν στο φύσημα του ανέμου κι έκαναν το Λασίθι μοναδική στον κόσμο περιοχή με τόσους ανεμόμυλους.
- Εγώ, ωστόσο, αν και δεν είμαι Λασιθιώτης, ευτύχησα να προλάβω την ακμή τους και την αίγλη τους, να αιχμαλωτίσω με το φακό μου την ανάλαφρη τροχιά τους, μας λέει ο Βασίλης Δρόσος, πασίγνωστος φωτογράφος του Ηρακλείου, ταξιδευτής, φυσιολάτρης και ορειβάτης.
Τον αφήνουμε να ξεφυλλίζει τις σελίδες των αναμνήσεών του, να διηγιέται την πρώτη του γνωριμία με το Λασίθι, σχεδόν μισό αιώνα πριν.
- Εγώ, ωστόσο, αν και δεν είμαι Λασιθιώτης, ευτύχησα να προλάβω την ακμή τους και την αίγλη τους, να αιχμαλωτίσω με το φακό μου την ανάλαφρη τροχιά τους, μας λέει ο Βασίλης Δρόσος, πασίγνωστος φωτογράφος του Ηρακλείου, ταξιδευτής, φυσιολάτρης και ορειβάτης.
Τον αφήνουμε να ξεφυλλίζει τις σελίδες των αναμνήσεών του, να διηγιέται την πρώτη του γνωριμία με το Λασίθι, σχεδόν μισό αιώνα πριν.
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή, Βασίλης Δρόσος
ΑΓΟΡΑ ΑΡΘΡΟΥ
Για να διαβάσετε το άρθρο πατήστε ΕΔΩ