72
Νοέμβριος 2009
σελ.150-161
Βαρβίτσα
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Οι τελευταίες αναμνήσεις από τον Πάρνωνα ήταν θλιβερές. Προέρχονταν από τμήματα του βουνού, που είχαν παραδοθεί στις φλόγες τον μοιραίο Αύγουστο του2007. Τρία χρόνια νωρίτερα, ωστόσο, το φθινόπωρο του2004, είχαμε την ευτυχία να γνωρίσουμε μερικά από τα ωραιότερα τοπία και μονοπάτια του υπέροχου βουνού, πανέμορφου τότε και υγιέστατου. Συνοδοιπόρους σ’ αυτές τις περιπλανήσεις είχαμε, άλλοτε τον καλό φίλο Αντώνη Παπανικολάου από τον ξενώνα «Σχολαρχείο» στα Τζίντζινα και άλλοτε τον ηλικιωμένο ορειβάτη Γιάννη Σπυρίδη, τον αείμνηστο και κοσμοαγάπητο «Δάσκαλο».
Μετά την καταστροφή του 2007 σχεδόν αποφεύγαμε να επιστρέψουμε στον Πάρνωνα. Ο οδυνηρός χαμός του αγαπημένου μας «Δάσκαλου» αφ’ ενός και η εικόνα του βαρειά λαβωμένου βουνού αφ’ ετέρου μας ωθούσαν, υποσυνείδητα σχεδόν, να αναβάλλουμε κάποια αναμνηστική επίσκεψη στην περιοχή. Ως τη στιγμή που μια φωνή στο τηλέφωνο από τις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα, μας προσκάλεσε ευγενικά να επισκεφθούμε και πάλι αυτό τον ωραίο τόπο. Ήταν ο Τάκης Μιχαλακάκος από τον οικισμό της Βαρβίτσας. Ο άνθρωπος, που εκτός από την ιδιότητα του οδοντογιατρού στη Σπάρτη, είναι και ο δημιουργός των ορεινών ξενώνων «Μετερίζι».
- Υπήρχε κάποιος ισχυρός λόγος ν’ ασχοληθείς μ’ ένα αντικείμενο τόσο διαφορετικό από την κύρια ασχολία σου; ρωτάω τον Τάκη.
- Ναι, το πατρικό μου ήταν δίπλα από τον ναό του Αγ. Δημητρίου στη Βαρβίτσα. Αυτή την εικόνα θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Ήταν μια ισχυρή συναισθηματική σύνδεση με την γενέτειρά μου, που εκδηλώθηκε τελικά με τη δημιουργία αυτού του ξενώνα.
Μετά την καταστροφή του 2007 σχεδόν αποφεύγαμε να επιστρέψουμε στον Πάρνωνα. Ο οδυνηρός χαμός του αγαπημένου μας «Δάσκαλου» αφ’ ενός και η εικόνα του βαρειά λαβωμένου βουνού αφ’ ετέρου μας ωθούσαν, υποσυνείδητα σχεδόν, να αναβάλλουμε κάποια αναμνηστική επίσκεψη στην περιοχή. Ως τη στιγμή που μια φωνή στο τηλέφωνο από τις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα, μας προσκάλεσε ευγενικά να επισκεφθούμε και πάλι αυτό τον ωραίο τόπο. Ήταν ο Τάκης Μιχαλακάκος από τον οικισμό της Βαρβίτσας. Ο άνθρωπος, που εκτός από την ιδιότητα του οδοντογιατρού στη Σπάρτη, είναι και ο δημιουργός των ορεινών ξενώνων «Μετερίζι».
- Υπήρχε κάποιος ισχυρός λόγος ν’ ασχοληθείς μ’ ένα αντικείμενο τόσο διαφορετικό από την κύρια ασχολία σου; ρωτάω τον Τάκη.
- Ναι, το πατρικό μου ήταν δίπλα από τον ναό του Αγ. Δημητρίου στη Βαρβίτσα. Αυτή την εικόνα θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Ήταν μια ισχυρή συναισθηματική σύνδεση με την γενέτειρά μου, που εκδηλώθηκε τελικά με τη δημιουργία αυτού του ξενώνα.
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή
ΑΓΟΡΑ ΑΡΘΡΟΥ
Για να διαβάσετε το άρθρο πατήστε ΕΔΩ