109
Σεπτέμβριος 2016
σελ. 4-61
Δράμα, Υδάτινη Πολιτεία

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η πόλη της Δράμας μπορεί να διεκδικήσει πολλούς χαρακτηρισμούς: Υδάτινη πολιτεία, για τα αστείρευτα νερά της. Πολιτεία του καπνού, για το Άρωμα Ταμπάκου που πλανιέται ακόμη στις παλιές της καπναποθήκες. Χώρα του Διόνυσου, για τα περίφημα κρασιά της, αλλά και «Πόλη του Σινεμά» για το περίφημο «Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.» Η Δράμα δεν προκαλεί θόρυβο με τα επιτεύγματά της αλλά δημιουργεί διαχρονικούς φίλους με την διακριτική παρουσία της στις εσχατιές του ελληνικού βορρά.
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή

Πόλη Δράμας

Καπναποθήκες

Αγία Βαρβάρα
ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ
Εισαγωγή

Πρωτογνώρισα την πόλη της Δράμας κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄50. Ήταν τότε που, φορώντας κοντά παντελονάκια ακόμα, συμμετείχα κι εγώ στο "εκστρατευτικό σώμα" των εκατοντάδων φιλάθλων του -κοσμαγάπητου τότε - Ηρακλή Καβάλας. Που πραγματοποιούσαν την κυριακάτικη "απόβασή" τους στην γειτονική - ποδοσφαιρικά ανταγωνιστική πόλη - με σκοπό να αλώσουν το "κάστρο" της θρυλικής Δόξας Δράμας.
Ο δεύτερος σταθμός της γνωριμίας μου με την Δράμα ήταν το 1962. Γυμνασιόπαις πια, με κοστούμι και γραβάτα, είχα παρευρεθεί με τους γονείς μου - μετά από τιμητική πρόσκληση του Rotary Δράμας - στην τελετή αποκαλυπτηρίων της προτομής του αείμνηστου θείου της μητέρας μου Θεόφιλου Αθανασιάδη, Δημάρχου Δράμας μεταξύ 1923-1924, το όνομα του οποίου φέρω με μεγάλη υπερηφάνεια και τιμή.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Δράμα διατηρούσε μια μόνιμη πρωτοκαθεδρία μεταξύ των αγαπημένων μου προορισμών: άλλοτε ως βάση για τις περιηγήσεις μου στα γύρω ορεινά και άλλοτε ως ζεστή φωλιά, για ανθρώπινες στιγμές με φίλους αγαπητούς.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά την πρώτη γνωριμία, επιχειρώ να προσεγγίσω την πόλη της Δράμας με μια ματιά πιο σφαιρική, πιο διεισδυτική.