Αγαπητοί  μου φίλοι
Τι θα λέγατε –μέρες που ναι- να κάνουμε μια υπέρβαση, να βάλουμε λίγη αισιοδοξία στη ζωή μας; Το θεωρείτε δύσκολο, έτσι δεν είναι; Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Άλλωστε, κι εγώ που το προτείνω, δυσκολεύτηκα αρχικά. Που να βρεις αισιοδοξία σε τέτοιες εποχές;. Τελικά, βρήκα τη λύση, ονειρεύτηκα πως είχα αποκτήσει ένα μαγικό ραβδί. Ας δούμε, λοιπόν, τι θα έκανα μ’ αυτό. Πρώτα θα διέγραφα –“delete” στα νεοελληνικά- τον ΕΝΦΙΑ, τον πιο άδικο, τον πιο αχρείο τρόπο οικονομικής αφαίμαξης του ελληνικού πληθυσμού. Στην ουσία θα υλοποιούσα την γνωστή «περίφημη  προεκλογική δέσμευση περί κατάργησης του ΕΝΦΙΑ μ’ έναν νόμο» κλπ.
Στην συνέχεια, ακολουθώντας τις εμπνευσμένες εξαγγελίες του D.TRUMP, καθώς και τα ισχύοντα σε Κύπρο και Βουλγαρία, θα διαμόρφωνα το ποσοστό φορολόγησης επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων στο ρεαλιστικό 15%. Και τότε, θα γινόταν το θαύμα. Εν μια νυκτί θα μεταβαλλόταν η φορολογική συνείδηση και συμπεριφορά των απείθαρχων Ελλήνων. Όλοι ανεξαιρέτως θα έσπευδαν να πληρώσουν τις φορολογικές τους οφειλές. Η φοροδιαφυγή, ως δια μαγείας, θα εξαφανιζόταν, τα δημόσια έσοδα θα αυξάνονταν κατακόρυφα, όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι. Οι ελάχιστοι φοροφυγάδες θα θεωρούντο αποδιοπομπαίοι τράγοι και εχθροί της κοινωνίας.
Ο επόμενος στόχος θα ήταν η αναπροσαρμογή των εισφορών, εργοδοτών και εργαζομένων, σε επίπεδα λογικά. Με τις νέες ρυθμίσεις, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα δήλωναν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Οι επιχειρήσεις πάλι –ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες- θα τακτοποιούσαν ασφαλιστικά όλους τους εργαζομένους τους. Με την εξάλειψη της εισφοροδιαφυγής ο ΕΦΚΑ θα άρχιζε γρήγορα να γίνεται υγιής, βιώσιμος και ανταποδοτικός. Η μεγάλη αύξηση των ασφαλιστικών εσόδων θα είχε ευνοϊκές επιπτώσεις, αφ’ ενός στην δραματική μείωση της ανεργίας και αφ’ ετέρου στον σταδιακό εξορθολογισμό των συντάξεων. Που από συντάξεις πείνας θα ξαναγίνονταν συντάξεις αξιοπρεπούς –τουλάχιστον- διαβίωσης. Οι άνθρωποι θα ξανάβρισκαν το χαμένο χαμόγελο και η καταναλωτική του δυναμική θα βελτιωνόταν, σε μόνιμη βάση όμως και όχι παροδικά και ευκαιριακά, όπως συμβαίνει με τα αποκαλούμενα «κοινωνικά μερίσματα» ή «έκτακτα επιδόματα»
Μια τελευταία έξυπνη ρύθμιση, από τις πολλές που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη, αφορά τα τέλη κυκλοφορία, ιδιαίτερα των αυτοκινήτων πάνω από τα 1.800 κ. εκ. Με την αναλογική –και γενικά- μείωσή τους εκατοντάδες χιλιάδες «κατατεθειμένες» πινακίδες θα επανέρχονταν στην φυσική τους θέση, τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα θα ξανάρχιζαν να κινούνται και τα κρατικά έσοδα θα αυξάνονταν εντυπωσιακά. Ήταν τόσο απλό, όπως το «Αυγό» του Κολόμβου ή ο «Γόρδιος δεσμός» του Μ. Αλέξανδρου. Δυστυχώς στην σύγχρονη Ελλάδα, τόσους αιώνες μετά, έχουν σταματήσει να ευδοκιμούν πρακτικά ή δυναμικά πολιτικά μυαλά.
Το δικό μου «Όνειρο Χριστουγέννων», εδώ αγαπητοί μου φίλοι, τελειώνει. Το δικό σας μπορεί να συνεχιστεί. Άλλωστε δεν έχουν βρει ακόμη τρόπο, να φορολογήσουν τα όνειρά μας.
Οι συνεργάτες μου κι εγώ, σας ευχόμαστε Υγεία και Ψυχική Αντοχή.

Θεόφιλος Μπασγιουράκης