42
Νοέμβριος 2004
σελ.176-205
Πάρνωνας: Αποστολή στα Τσίντζινα
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Δύο από τα ομορφότερα Ελληνικά βουνά, ο Κίσσαβος στη Θεσσαλία και ο Πάρνωνας στην Πελοπόννησο, έχουν την ίδια ατυχία. Ζουν μόνιμα στη σκιά των διάσημων γειτόνων τους, του μυθικού Όλυμπου και του μεγαλόπρεπου Ταΰγετου. Οι φημισμένες κορυφές του Μύτικα και του Προφητηλία σχεδόν μονοπωλούν το ενδιαφέρον των Ελλήνων και ξένων ορειβατών, που, από τα ανεμοδαρμένα ύψη τους, απλά αγναντεύουν με συγκαταβατικότητα τις χαμηλότερες κορυφές του Κίσσαβου και του Πάρνωνα.
Ούτε εμείς αποτελέσαμε εξαίρεση. Πολύ πριν γνωρίσουμε - και εκτιμήσουμε - τον Κίσσαβο, ονειροπολήσαμε στις πανύψηλες κορυφές του βουνού των αρχαίων θεών και πριν γαληνέψουμε στα μονοπάτια του Πάρνωνα, νιώσαμε το αλύπητο μαστίγωμα του παγωμένου βοριά στις πλαγιές της "Πυραμίδας". Τον Πάρνωνα αρκούμασταν, όπως οι περισσότεροι, να τον διασχίζουμε με το αυτοκίνητο. Ποτέ ένα σημείο του δεν είχε αποτελέσει τον κύριο προορισμό μας. Ως τη στιγμή που ο Κυριάκος Παπαγεωργίου, αυτός ο ακάματος "ανιχνευτής" μας, μας μίλησε για τα Τσίντζινα, τον ορεινό οικισμό του κεντρικού Πάρνωνα με τη σημερινή ονομασία "Πολύδροσο". Υπήρχε εκεί ένα φιλόξενο κατάλυμα στεγασμένο στο Δημοτικό Σχολείο του 19ου αιώνα. Υπήρχε ένα χωριό πετρόχτιστο. Υπήρχαν ολόγυρα σηματοδοτημένα μονοπάτια. Και υπήρχε ακόμη μια φύση αυθεντική, μακρυά από το ρεύμα του μαζικού τουρισμού. Ήταν αυτά ακριβώς που αναζητούσαμε για μια πρώτη μας γνωριμία με τον Πάρνωνα…
Ούτε εμείς αποτελέσαμε εξαίρεση. Πολύ πριν γνωρίσουμε - και εκτιμήσουμε - τον Κίσσαβο, ονειροπολήσαμε στις πανύψηλες κορυφές του βουνού των αρχαίων θεών και πριν γαληνέψουμε στα μονοπάτια του Πάρνωνα, νιώσαμε το αλύπητο μαστίγωμα του παγωμένου βοριά στις πλαγιές της "Πυραμίδας". Τον Πάρνωνα αρκούμασταν, όπως οι περισσότεροι, να τον διασχίζουμε με το αυτοκίνητο. Ποτέ ένα σημείο του δεν είχε αποτελέσει τον κύριο προορισμό μας. Ως τη στιγμή που ο Κυριάκος Παπαγεωργίου, αυτός ο ακάματος "ανιχνευτής" μας, μας μίλησε για τα Τσίντζινα, τον ορεινό οικισμό του κεντρικού Πάρνωνα με τη σημερινή ονομασία "Πολύδροσο". Υπήρχε εκεί ένα φιλόξενο κατάλυμα στεγασμένο στο Δημοτικό Σχολείο του 19ου αιώνα. Υπήρχε ένα χωριό πετρόχτιστο. Υπήρχαν ολόγυρα σηματοδοτημένα μονοπάτια. Και υπήρχε ακόμη μια φύση αυθεντική, μακρυά από το ρεύμα του μαζικού τουρισμού. Ήταν αυτά ακριβώς που αναζητούσαμε για μια πρώτη μας γνωριμία με τον Πάρνωνα…
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή
ΑΓΟΡΑ ΑΡΘΡΟΥ
Για να διαβάσετε το άρθρο πατήστε ΕΔΩ