42
Νοέμβριος 2004
σελ.120-147
Άνω Κλειδωνιά
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
- Θεόφιλε; ακούγεται στο τηλέφωνο μια φωνή.
Διστάζω μόνον για δύο δευτερόλεπτα. - Εσύ είσαι Νίκο;
- Μπράβο παλιόφιλε! Μετά από τόσα χρόνια με θυμήθηκες αμέσως!
Είναι μεγάλη η έκπληξή μου, όταν, μετά από 5 χρόνια σιωπής και εξαφάνισης, ακούω και πάλι τη γνώριμη φωνή του παλιού μου φίλου, του Νίκου του Καμά. Γυρίζουν οι μνήμες στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία σε μια αστραφτερή δεξίωση στελεχών επιχειρήσεων, με μεταξωτές γραβάτες και κοστούμια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, είχαμε αρκετές φορές τη χαρά να ξαναβρεθούμε. Το 1995, στο παρθενικό τότε τεύχος του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ, μαζί είχαμε ξεκινήσει το περιπετειώδες εκείνο ταξίδι με ιστιοπλοϊκό από τη Θεσσαλονίκη στις Σποράδες. Οι εκπλήξεις όμως από το τηλεφώνημα του φίλου μου δεν έχουν τελειώσει.
- Θαυμάζω απέναντί μου την Αστράκα και το Βίκο.
- Είσαι εκδρομή στο Πάπιγκο;
Γελάει ο Νίκος. - Όχι, κάπου βορειότερα. Στην Παλιά Κλειδωνιά.
- Και τι κάνεις στο ερειπωμένο αυτό χωριό;
- Προσπαθώ να του ξαναδώσω ζωή με τον ξενώνα μου και να αντλήσω εγώ ζωή απ' τη μαγεία και τη γαλήνη του.
Παλιά Κλειδωνιά! Τόπος άγνωστος κι εγκαταλειμμένος από χρόνια. Ήξερα αόριστα, ότι κάποτε υπήρχε ένας τέτοιος οικισμός χαμένος στα βουνά, πάνω απ' τη γνωστή μας Κλειδωνιά της Κόνιτσας, που βρί-σκεται πολύ κοντά στο Βοϊδομάτη.
Διστάζω μόνον για δύο δευτερόλεπτα. - Εσύ είσαι Νίκο;
- Μπράβο παλιόφιλε! Μετά από τόσα χρόνια με θυμήθηκες αμέσως!
Είναι μεγάλη η έκπληξή μου, όταν, μετά από 5 χρόνια σιωπής και εξαφάνισης, ακούω και πάλι τη γνώριμη φωνή του παλιού μου φίλου, του Νίκου του Καμά. Γυρίζουν οι μνήμες στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ήταν η πρώτη μας γνωριμία σε μια αστραφτερή δεξίωση στελεχών επιχειρήσεων, με μεταξωτές γραβάτες και κοστούμια. Στα χρόνια που ακολούθησαν, είχαμε αρκετές φορές τη χαρά να ξαναβρεθούμε. Το 1995, στο παρθενικό τότε τεύχος του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ, μαζί είχαμε ξεκινήσει το περιπετειώδες εκείνο ταξίδι με ιστιοπλοϊκό από τη Θεσσαλονίκη στις Σποράδες. Οι εκπλήξεις όμως από το τηλεφώνημα του φίλου μου δεν έχουν τελειώσει.
- Θαυμάζω απέναντί μου την Αστράκα και το Βίκο.
- Είσαι εκδρομή στο Πάπιγκο;
Γελάει ο Νίκος. - Όχι, κάπου βορειότερα. Στην Παλιά Κλειδωνιά.
- Και τι κάνεις στο ερειπωμένο αυτό χωριό;
- Προσπαθώ να του ξαναδώσω ζωή με τον ξενώνα μου και να αντλήσω εγώ ζωή απ' τη μαγεία και τη γαλήνη του.
Παλιά Κλειδωνιά! Τόπος άγνωστος κι εγκαταλειμμένος από χρόνια. Ήξερα αόριστα, ότι κάποτε υπήρχε ένας τέτοιος οικισμός χαμένος στα βουνά, πάνω απ' τη γνωστή μας Κλειδωνιά της Κόνιτσας, που βρί-σκεται πολύ κοντά στο Βοϊδομάτη.
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Άννα Καλαϊτζή
ΑΓΟΡΑ ΑΡΘΡΟΥ
Για να κατεβάσετε ολόκληρο το Άρθρο απαιτούνται
0.50 €
("Απαραίτητη η αγορά της "Προπληρωμένης κάρτας αγοράς άρθρων")
(Μετά την αγορά, το άρθρο θα βρίσκεται στο ΑΡΧΕΙΟ στο Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ)
0.50 €
("Απαραίτητη η αγορά της "Προπληρωμένης κάρτας αγοράς άρθρων")
(Μετά την αγορά, το άρθρο θα βρίσκεται στο ΑΡΧΕΙΟ στο Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΜΟΥ)