63
Μάιος 2008
σελ.22-61
Μαλέα Άκρα
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε είχαμε την ευτυχία να βαδίσουμε στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, το ακρωτήριο Ταίναρο. Τόπος, μοναχικός, απαλλαγμένος από ρύπανση, θορύβους και καραβάνια τουριστών. Εδώ πρωταγωνιστές ήταν τα πόδια, όχι το αυτοκίνητο. Και κυρίαρχα στοιχεία στη φύση, η χαμηλή βλάστηση και η πέτρα. Μια πέτρα κατάσπαρτη στο έδαφος αλλά άριστα λαξευμένη στους τοίχους των Μανιάτικων πύργων και σπιτιών.
Φύγαμε από την άκρη τούτη της Ελλάδας γεμάτοι νοσταλγία επιστροφής. Ωστόσο, μακρυά στον ανατολικό ορίζοντα μια άλλη στεριά λόγχιζε τη θάλασσα, ακρωτήρι διάσημο κι αυτό. Ήταν ο θρυλικός Κάβο Μαλιάς, φόβητρο των ναυτικών της Μεσογείου από τ’ αρχαία χρόνια ως τα σήμερα.
- Μα και πεζοπορικός προορισμός από τους πιο δημοφιλείς, συμπληρώνει ο καλός φίλος και συνεργάτης Κώστας Ζαρόκωστας. Να μια καλή ευκαιρία να επιστρέψεις στο νότο της Λακωνίας. Το μόνο πρόβλημα είναι, πως η Θεσσαλονίκη πέφτει λίγο μακρυά.
Φύγαμε από την άκρη τούτη της Ελλάδας γεμάτοι νοσταλγία επιστροφής. Ωστόσο, μακρυά στον ανατολικό ορίζοντα μια άλλη στεριά λόγχιζε τη θάλασσα, ακρωτήρι διάσημο κι αυτό. Ήταν ο θρυλικός Κάβο Μαλιάς, φόβητρο των ναυτικών της Μεσογείου από τ’ αρχαία χρόνια ως τα σήμερα.
- Μα και πεζοπορικός προορισμός από τους πιο δημοφιλείς, συμπληρώνει ο καλός φίλος και συνεργάτης Κώστας Ζαρόκωστας. Να μια καλή ευκαιρία να επιστρέψεις στο νότο της Λακωνίας. Το μόνο πρόβλημα είναι, πως η Θεσσαλονίκη πέφτει λίγο μακρυά.
Κείμενο: Θεόφιλος Μπασγιουράκης
Φωτογραφίες: Πέτρος Κουρούπης
ΑΓΟΡΑ ΑΡΘΡΟΥ
Για να διαβάσετε το άρθρο πατήστε ΕΔΩ