Οι Μαγεμένες | Las Incantadas

Ξημερώματα Σαββάτου, μέσα στην αχλύ του χρόνου η συμβασιλεύουσα κρυβόταν στη υγρή κλειστή αγκαλιά του Θερμαϊκού. Η πόλη ξυπνούσε από τον αθώο της ύπνο. Το καράβι πλέοντας αργά, προσέγγισε στους Μύλους Αλλατίνη. Με την προσμονή μικρού παιδιού, στάθηκε ο μεσήλικας άντρας στην κουπαστή. Ο Γάλλος πρόξενος ήταν κατηγορηματικός: Το πλοίο να δέσει εκεί αρχικά˙ εάν αντιληφθούν οι κάτοικοι το λόγο της παρουσίας τους στην πόλη, θα εκμανούν και σίγουρα θα αντιδράσουν. 
Ημέρα αργίας της πόλης, ημέρα των Εβραίων. Τίποτα δεν τάραζε την ησυχία των στενών μαχαλάδων. Νοσταλγικά τραγούδια θύμιζαν την παλιά πατρίδα των ισπανοεβραίων, που έχασαν αιώνες πριν.  
Κυνηγώντας το ένα το άλλο, τα τουρκάκια με ένα ψωμί στο χέρι έτρεχαν ξυπόλητα στο κρύο. Τρεις Οθωμανές σα μαύρο κύμα που σάρωνε το σοκάκι, βιαζόταν να μαζευτούν στα σπίτια τους.
Κάπου, σε γωνιές ελληνικές,  άντρες με τις σκούρες βράκες τους ψηλά δεμένες συνομιλούσαν έντονα, μοιράζοντας μεταξύ τους δυο ελιές, λίγο τσίπουρο και ρέγγα καπνισμένη.
Στο γαλλικό προξενείο, το τηλεγράφημα του Ναπολέοντα του τρίτου από το Παρίσι, θα έδινε άλλη τροπή στην αποστολή. Δεν αρκούνταν μόνο στην αποξήλωση μερικών αγαλμάτων αλλά στο σύνολο του μνημείου.
Στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη του 1864, στην πολυπολιτισμική μητρόπολη με τα δύο πρόσωπα, της Δύσης και της Ανατολής, εκείνη η ημέρα στο τέλος του Οκτωβρίου, θα τη σημάδευε ανεξίτηλα. Οι «Μαγεμένες», οι «Incantadas» στα σεφαραδίτικα, καταδικάστηκαν σε εξορία. 
Ο Μιλλέρ συνάντησε τον Μεγάλο Βεζύρη της πόλης, τον Φουάτ Πασά. Έξυπνο άνθρωπο, αναμορφωτή, με πνεύμα ανήσυχο και γαλλόφιλο. «Γοητευτικός όπως πάντα και πρόθυμος να εκτελέσει την εντολή της Υψηλής Πύλης και του Σουλτάνου, να συνδράμει με όλα τα μέσα» 1 την αποστολή του Μιλλέρ για την αποξήλωση του μνημείου.  
Στη συνοικία Ρόγος2, ο Εβραίος υφασματέμπορας Λιάτσι Αρδίττι συγκατοικούσε με το αρχαίο κάλλος. Πέντε κολώνες συγκρατούσαν τους τέσσερις πεσσούς με τις οκτώ αμφίπλευρες μορφές των Μαγεμένων, στηρίζοντας τους τοίχους του σπιτιού του.
Κιόλας απ’ την επομένη ετοιμάστηκε η υπαίθρια σκηνή. Οι ρόλοι μοιράστηκαν. Οι Ζαπτιέδες3 άπλωσαν από νωρίς, κορδόνι ενισχυμένο, να αποτρέψουν το πλήθος που ανήσυχο διαμαρτύρονταν. Οι πρωταγωνιστές πήραν θέσεις και το έργο εξελίχθηκε. Μια τραγωδία σε πράξεις διαμελισμού κι αποκαθήλωσης. Όλοι οι εντεταλμένοι άλλων χωρών άρχισαν τα διαβήματα. Επιστολές στάλθηκαν στην Πόλη. Φωνές έσμιξαν κοινές, Οθωμανών, Εβραίων, Ελλήνων και Επήλυδων4. Τίποτα δεν μπόρεσε να ανατρέψει την απόφαση. Είχε δοθεί επίσημα η άδεια. 
Δυσκολίες, χρηματισμοί και αρπαγές υλικών δεν κατάφεραν να αποθαρρύνουν τους αποφασισμένους Γάλλους. Ούτε ακόμα οι αντιδράσεις του κόσμου και η απόπειρα δολοφονίας του Μιλλέρ, δεν στάθηκαν ικανές να λύσουν  τη συμφωνία Σουλτάνου και Ναπολέοντα ΙΙΙ. 
Το μνημείο θα κοσμούσε τελικά τις αίθουσες του Λούβρου, τέσσερα χρόνια μετά, το 1869. Αυτό που κάποτε στόλιζε σα διάδημα την πόλη, καταδικάστηκε στο πάτωμα να βρίσκεται κάτω από σκάλα, στην αίθουσα Daru. Μόλις το 1997 μεταφέρθηκαν τα αγάλματα στο ισόγειο της αίθουσας Denon, παρακείμενης της αίθουσας ελληνικής γλυπτικής, όπου βρίσκεται η Αφροδίτη της Μήλου. 
Από την αλλοτινή αίγλη του μνημείου διασώθηκε μία Κεφαλή Νίκης. Αυτής που νίκησε τη λήθη των αιώνων. Η κεφαλή της βρέθηκε ανάμεσα σε αποκαΐδια και επιχωματώσεις κοντά στο δυτικό τείχος της πόλης. Συμβολικά μέσα από στάχτες το μάρμαρο μίλησε για την ιστορία του.