ΤΕΥΧΟΣ 90
Νοέμβριος 2012
ΘΕΜΑΤΑ
- Όλυμπος
- Όθρυος: Μονές Παναγίας Ξενιάς
- Όρος Φλάμπουρο
- Σύγχρονες Αλυκές
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΚΔΟΤΗ
ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ;
Αγαπητοί μου φίλοι,
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα της μεθαυριανής ψηφοφορίας στη Βουλή. Κι ούτε είμαι σε θέση να πιθανολογήσω τις –μετά την ψηφοφορία- εξελίξεις. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε;. Είναι τόσο θολό το τοπίο ολόγυρά μας, που κάθε απόπειρα πρόβλεψης είναι εκ προοιμίου παρακινδυνευμένη . Το μόνο βέβαιο είναι, πως από’ δω κι εμπρός καμία εξέλιξη δεν θα είναι ευχάριστη. Αυτή την κατάσταση ο θυμόσοφος λαός την έχει αποτυπώσει γλαφυρά: «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Όπου κι αν πέσουμε, πρέπει να παλέψουμε σκληρά για να επιβιώσουμε.
Μέσα σ’ όλη αυτή την κακοδαιμονία, ωστόσο, ανακαλύψαμε τώρα τελευταία και κάποιες μικροεστίες αισιοδοξίας. Όχι στην καθημερινότητά μας αλλά πάνω στα ….βουνά. Και μάλιστα στο πιο εμβληματικό, το πιο διάσημο Ελληνικό –και παγκόσμιο – βουνό. Τον Όλυμπο! Τι συναντήσαμε στον Όλυμπο λοιπόν; Μερικές απλές έννοιες, που σπανίζουν όλο και περισσότερο από την ιδιωτική και –κυρίως- δημόσια ζωή: οργάνωση, μεράκι, ενθουσιασμό, διάθεση προσφοράς. Θα αναρωτηθείτε πού βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Μα, στα τέσσερα καταφύγια των υψιπέδων του Ολύμπου: της Πετρόστρουγκας, του Κάκκαλου, του Γιώσου Αποστολίδη, του Σπήλιου Αγαπητού. Είναι εκεί, όπου άνθρωποι με μακρόχρονη ορειβατική εμπειρία αλλά κυρίως με πάθος για το βουνό, έχουν αφιερώσει –και εξακολουθούν να αφιερώνουν –το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην φιλόξενη εξυπηρέτηση και στην παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας και βοήθειας σε κάθε λάτρη του Ολύμπου. Έλληνα και ξένο.
Το ευτύχημα είναι, ότι η προσφορά τους αυτή δεν έχει μείνει χωρίς αντίκρυσμα. Ένα εντυπωσιακό πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας επισκέφθηκε φέτος τον «Παρθενώνα της Ελληνικής Φύσης» και έζησε στα φιλόξενα καταφύγια, στα μονοπάτια και στις κορφές του ανεπανάληπτες στιγμές. Ουδέποτε στα όσα χρόνια ανεβαίνουμε στον Όλυμπο, έχουμε παρατηρήσει τέτοιον ευχάριστο, τέτοιον ενθουσιώδη συνωστισμό. Κάποτε, στις δεκαετίες του ‘ 70 και του ’80 περίσσευαν οι ξένοι. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι Έλληνες –και μάλιστα νέοι άνθρωποι- ανηφορίζουν τα υπέροχα, τα χιλιοβαδισμένα μονοπάτια του Ολύμπου, ή σκαρφαλώνουν στην θρυλική του κορυφή. Κι αν δεν χωράνε στα καταφύγια, δεν διστάζουν να στήσουν το σκηνάκι τους, στις ράχες του Οροπεδίου των Μουσών, κόντρα στις ριπές των ανέμων του βουνού.
Αγαπητοί μου φίλοι,
Αν η επίσημη πολιτεία είχε ως σημείο αναφοράς τα καταφύγια του Ολύμπου, διαφορετική θα ήταν η τύχη του πολύπαθου φυσικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα. Και βέβαια, άλλη θα ήταν η εξέλιξη του χειμερινού τουρισμού, η συνδρομή του οποίου είναι τόσο αναγκαία για την στήριξη των τοπικών κοινωνιών και της ελληνικής οικονομίας συνολικά. Οι «υπεύθυνοι» ας μελετήσουν τις επιδόσεις του Ολύμπου και ας λάβουν τις αποφάσεις τους.
Σας εύχομαι καλό χειμώνα
Θεόφιλος Μπασγιουράκης
ΑΡΘΡΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
17 χρόνια μετά την τελευταία φορά επιστρέφουμε στον Όλυμπο και γνωρίζουμε τον Μιχάλη Στύλλα, τον ορειβάτη του Έβερεστ, που για μια 10ετία ζει ευτυχισμένος στο μαγικό Οροπέδιο των Μουσών.
Στους δασοσκέπαστους πρόποδες της Όθρυος διασχίζουμε ένα άριστα διανοιγμένο μονοπάτι από τον Ε.Ο.Σ. Αλμυρού και εντυπωσιαζόμαστε από το φυσικό περιβάλλον και τις ιστορικές βυζαντινές Μονές της Άνω και Κάτω Ξενιάς.
Στο Φλάμπουρο της Λάϊστας, του πιο απόμακρου χωριού του Ζαγοριού, ο Κυριάκος Παπαγεωργίου ανακαλύπτει μια υπέροχη φύση και ένα παλιό άγνωστο μοναστήρι, κατάγραφο με αγιογραφίες Χιονιαδιτών καλλιτεχνών.
Τόσο χρήσιμο στην καθημερινότητά μας αλλά και τόσο απαραίτητο σε πάμπολλες χρήσεις, το γνώριμό μας αλάτι παρουσιάζεται σ’ όλα τα στάδια της παραγωγικής του διαδικασίας, σ’ ένα άρθρο ιδιαίτερα συναρπαστικό.
ΑΡΧΕΙΟ ΤΕΥΧΩΝ
